Milenyumun ortası...

..: 500 :..

Milenyumun ortasına vardım günlüğümün...
Beni çekemeyenler güruhuna bir kişiyi daha kattım.
anlaşılması güç bir durumdayım, ben kendimi bu kadar sevmezken,
benden neden bu kadar nefret eder oldu insanlar...
Yanlış anladınız değil mi?
Aslında iyi birşeymiş gibi algılanıyor söylediğim şey ama değil,
insanlar birinden kendini çok beğenmiş olduğu için sevmezler,
artislik yaptığı için sevmez,
kendisinden üstün olduğu için sevmez...

Sen hiç ateşböceği gördün mü adlı tiyatroyu izlediniz mi bilmiyorum ama, orada aynen şöyle bir laf geçiyordu...
Kendilerinden zeki olduğum için hocalarım beni sevmiyor,
bazen ben de bazı insanlar için düşünüyorum aynı şeyleri...
Şu anda burnu havalarda bir insan gibi gelebilirim size ama değilim, aksine dediğim gibi hiç sevmem kendimi,
sahi beni sevenler neden seviyorlar?
benim kendimde bulamadığım ne var, sizlerin bulduğu?
eksik bir insanım ben,
tıpkı aynı tiyatroda söylenen şu söz gibi...
Ortalama bir salak olarak doğmuşum...
kendimi geliştirdiysem, bu beni bağlar,
seni veya diğerini değil...

Alıntı:

2. Edebi kişiliğin de varmış, 1. ama iyi yazamıyorsun, 2. şu şiiri çok beğendim, 1. ama bütün cümleleri karıştırmışsın. 2. bu yazıyı ben de sevgilime gönderebilir miyim? 1. sen iyi bir yazar değilsin... 2. istediğin kadar alabilirsin, 1. artık yeter çok aldın....

Bunları benim masumiyetimi simgeleyen ulvi sözler olsa gerek...
ilki ve ikincisi hep aynı kişilere ait... önce 1. leri söylemesi gerekenler, nedense 2. yi söyleyip alabileceklerini almayı umuyorlar...
alabilecekleri en büyük şey, koskocaman bir el hareketimdir...
doyasıya alablecekleri,
hak geçirmeden kendi aralarında paylaşabilecekleri...
tıpkı kutsal damacanadaki gibi...